روزگار نو
گر زخیال چهره ات عکس فتد به جام می مستی چشم مست تو مست کند پیاله را
روزگار نو
گر زخیال چهره ات عکس فتد به جام می مستی چشم مست تو مست کند پیاله رامبارک، مهر، آرامش، شادی و احترام، خود شمایید، خود ماییم.
چند روز مانده به عید، حال و هوای عید بر روز مرگی ها غلبه می کنه. اگه دقت کرده باشید، همه به هم لبخند می زنند، آروم تر هستند، هرچند شلوغ و پر جنب و جوش و گاها با عجله به دنبال کارهای عقب افتاده...
مهربانی در این روزها کمی پررنگ تر می شود،....
این حال و هوا خیلی خوب است.
حالا که این حال و هوا خیلی خوب است، چرا بقیه روزهای سال اینطوری نیستیم؟ چرا همیشه همه عصبانی و اخمو هستند توی خیابون؟ توی پیاده رو، توی فروشگاهها و اداره ها و ...؟ چرا همه در حال مسابقه دادن هستند؟
خب همیشه مهربون باشید، همیشه بخندید...چی می شه مگه؟
چی میشه اگه همیشه عید باشه؟ سر کار هم عید باشه، سر کلاس مدرسه و دانشگاه هم عید باشه، توی خیابون هم عید باشه؟ چی میشه اگه همیشه مهربون و صبور و نیک خواه و خیر خواه باشیم؟ چی میشه اگه سعی کنیم بی خودی عصبانی نباشیم، و اگه به هر دلیلی عصبانی هستیم، آن را به دیگران سرایت ندیم؟
چی میشه اگه اجتماعمون رو کمی دوست داشتنی تر کنیم؟
ما که نسل سوخته ایم، (بنده خودم را عرض میکنم)، کودکی ما در جنگ گذشت، نوجوانی ما در صفهای طولانی نان و نفت، مدرسه سه شیفته و نیم کت های چهارنفره، کنکور دو میلیونی (متقاضی) و ظرفیت کم دانشگاهها و کم شدن ارزش پول و ....شاید امید داشتن به تغییر روش زندگی، دست کم در بازه زمانی کوتاه مدت، بطوریکه جبران گذشته شود بیهوده باشد، اما چه کنیم؟ با عصبانیت و خشم چه چیزی در گذشته درست می شود؟
درسته که از خیلی جهات حق داریم که ناراحت باشیم، اما بیشتر از آن، حق داریم که در آرامش زندگی کنیم، اگر کاری از دست بر می آید انجام دهیم و با یکدیگر با رویی خوش و اخلاقی نیک برخورد کنیم، حق داریم در جامعه ای مهربان و دانا زندگی کنیم...
پس لطفا آن را برای خودمان بسازیم. مهربانی در هر شرایطی مهربانیست، زیباست، چه در سختی و چه در آرامش و رفاه، چه در شرایط تحریم و چه در شرایط تفاهم و توافق، همیشه با یکدیگر مهربان باشیم.
به امید تابش هرچه درخشان تر مهر بر این سرزمین، به امید درخشش هرچه بیشتر دانایی و هنر و علم و فرهنگ در این سرزمین.
شاد باشید.
