نون نوشتن

دبیرستانی که بودم نوشتن را شروع کردم. یادم نیست چه کسی ایده نوشتن را به من داد، دوستان صمیمی کمی داشتم، از نظر دوستان صمیمی اندکم من بیشتر از سنم میفهمیدم و مغرور و مغموم بودم. یادم نمیره، این حرفو ساعت 12 شب روی نیمکت یک پارک، یکی از همین دوستانم بهم گفت. فکر میکنم یکی از همین دوستان منو با نوشتن آشنا کرد. تا پیش از آن نوشت من محدود میشد به زنگهای انشا در مدرسه و نامه هایی که به عموزاده ها و مادرم می نوشتم. اینم بگم خیلی حس خوبی داشت وقتی دست خط پسرعمو یا دختر عمو رو میدیدی که کلی از خودش نوشته و کلی هم آرزوی قشنگ برات داره. گاهی همسر یکی از عموهام هم برای من نامه مینوشت. در نامه هایش، شعرهای خیلی باحالی میگفت. مثلا میگفت زیر ورقه امتحان تاریخ برای معلمت بنویس: من که ندارم خبر از عهد خویش، کی خبرم هست زصد قرن پیش

بعد از آن، شروع کردم به نوشتن خاطرات روزانه در سررسید. انتهای هر روز اتفاقهایی که در آن روز افتاده بود، افکاری که به ذهنم آمده بود و اینکه اون روز روز خوبی بوده یا نه رو می نوشتم. بعدش هم یک جمله یا یک بیت شعر اضافه میکردم. عادت داشتم اول همه سررسیدهام چند تا نوشته و شعر که خیلی دوستشون داشتمو بنویسم. چند وقت پیش بابا بهم زنگ زد و گفت که سررسیدهاتو پیدا کردم، آنقدر خوشحال شدم که حد نداره. وقتی به دستم رسید دیگه میشه حدس زد چه حسی داشتم، کل خاطرات دبیرستانم برای من مرور شد، مسافرتها، دوستانم، کلاسها و مدرسه ها، دلتنگی ها، شعر ها، درس ها....یادمه یکی از نوشته هام در نشریه دبیرستان چاپ شد، همونو برای برنامه نیم رخ که اون زمان پخش میشد فرستادم، بعدا فهمیدم که در موردش صحبت شده و یک کارت دعوت برای یکی یک موضوع که الان بخاطر نمیارم چی بود برای من ارسال کردند. همه ی اینها رو به کلی فراموش کرده بودم....همشون دوباره مرور شد....اینها رو مدیون نوشتن هستم. نوشتن و قلم. برای من نوشتن حرمت داره. قلم حرمت داره. امیدوارم بتونم همیشه این حرمتو حفظ کنم. 

پی نوشت: کتاب نون نوشتن از محمود دولت آبادی کتاب جالبیست. یادداشتهای گاه و بیگاهشه من که لذت بردم و آموختم ازش. انسان بزرگیست این مرد.