وقتی ریاضی و فیزیک و عرفان را در ظرفی قرار داده و روی آن شراب بریزی

می ده گزافه ساقیا، تا کم شود خوف و رجا

                          گردن بزن اندیشه را، ما از کجا، او از کجا

پیش آر نوشانوش را، از بیخ برکن هوش را

                         آن عیش بی روپوش را، از بند هستی برگشا...

دیوانگان خسته بین، از بند هستی رسته بین

                         در بیدلی دلبسته بین، کاین دل بود دام بلا

زوتر بیا هین دیر شد، دل زین ولایت سیر شد

                         مستش کن و بازش رهان، زین گفتن <<زوتر بیا>>

کلیات شمس

می رود جویبار زمان و می گذریم در بسترش، چشمی به هم می زنیم و عجب و صد افسوس که چه زود گذشت...که اگر دوباره بازمیگشتم چنین می کردم و چنان

از آنجا که ذهن جستجوگر ما در زمانهای قدیم کمی با زبان ریاضیات و فیزیک صیقل خورده <بود> اندکی با خود نشستیم و چشم برهم زدیم تا بلکه بتوانیم تحلیل و آنالیزی از آن برای خود بیابیم.

برای این کار لازم است ناظر بیرونی باشی

قضیه ای در ریاضیات هست در باب منطق از ریاضیدان آلمانی بنام گودل <اگر با هیلبرت اشتباه نگرفته باشم> که می گوید هیچ سیستمی برای شناخت خودش کافی نیست.(البته صورت قضیه کمی طولانیتر است و نام آن قضیه ناتمامی گودل یا Gödel's incompleteness theorem میباشد. درواقع چیزی که من نوشتم برداشتی از آن است)

یعنی چه؟ یعنی اینکه اگر بخواهید از یک سیستم شناخت جامعی پیدا کنید، باید خود ماورا و مافوق آن سیستم باشید تا بتوانید کاملا آن را درک کنید. مثلا یک موجود دو بعدی (که  فقط میتواند در دو بعد حرکت کند) و یک موجود سه بعدی (که توانایی حرکت در بعد سوم را هم دارد) در نظر بگیرید، شناختی که موجود دو بعدی از خودش دارد و شناختی که موجود سه بعدی از آن موجود دو بعدی دارد،گویای این واقعیت است.

پس انسان برای شناخت خودش کافی نیست. برای تحلیلی که بدنبال آن بودم باید خود را از زاویه دید ناظر سومی با حداقل یک بعد بالاتر میدیدم. برای این کار باید آن ناظر را شبیه سازی میکردم. بدیهیست که باز هم بر اساس همان قضیه شناخت من کامل نخواهد بود.

از خارج از محیطی که در آنیم اگر بر خود بنگریم، عمر رفته خود را میبینیم و اندکی از آینده پیش رو را.

سپاس خالق دانایی را که بر عمر رفته افسوس نخوردم <لااقل نه برای همه اش>

همه می رویم اما آنچه مهم است، آگاهی است. تنها چیزی که در این تحلیل آنرا با اهمیت و معنا بخش یافتم این بود که هرچه کشیده ایم از سر جهل بوده و به هر چه رسیده ایم از طریق آگاهی بوده <لااقل آگاهی در پشت صحنه وجود داشه>

اندر باب تصمیم گیری نیز همین موضوع صادق است

تصمیم گیری از منظر شرایطی که دارد به چند بخش تقسیم می شود < تصمیم گیری در شرایط اطمینان کامل، تصمیم گیری در شرایط عدم اطمینان و در شرایط ریسک، تصمیم گیری در شرایط تعارض>

و کاملا روشن است که هرچه آگاهی ما از شرایط مساله بیشتر باشد، تصمیم گیری سهل تر مینماید.

اما

همه اینها بدون وجود چیزی به نام ع.ش.ق. ارزشی ن.د.ا.ر.د.

هوش و اندیشه را گردن زدن شاید تعبیری از جمله بالایی من باشد.

باید بکوشیم تا برای خود لحظات زیبا را آگاهانه خلق کنیم زیرا این جویبار عمر فقط میگذرد و اگر چنین نکنیم از دستش بداده ایم.

پی نوشت: این یکی از نوشته های قدیمیم بود که احساس میکردم باید دوباره بخونمش...