قانون دنیا

دنیا قانون عجیبی دارد

هفت میلیارد آدم و فقط با یکی از آنها احساس تنهایی نمیکنیم

و خدا نکند که آن یک نفر تنهایت بگذارد

آنوقت

حتی با خودت هم

غریبه می شوی....

ح.پناهی

پ.ن.: به قول یکی از دوستان بازیگر سینمای هالیوود، قانونها برای شکسته شدن وضع شده اند...

یکی از اساتید دوران لیسانسم هم همین مفهومو به یکی از دانشجو ها میگفت. میگفت افتادن برای دانشجوست.

 پ .ن.: خسته ام از دل خوش کنک های مداوم و بی اثر، مدتهاست که تنها خسته ای در راهم که نفس نفس زنان آخرین جرعه های جانش را می بخشد و میرود...

پ.ن.: و چه خوب شد که تو آمدی. دلم قرص شد. برای حرفهایم از این به بعد شاهدی دارم.

پ.ن.: دیگر کارم تمام است. می دانم. دیگر من نیستم. بیخودی با امیدهای واهی و تظاهر به قوی بودن دلم را خوش نمیکنم. بعد از این ، تنها جسمی از من باقی می ماند که وظایفش را انجام میدهد. دوست میدارد، دوستش میدارند، راه می رود، کار میکند، می خورد، می خوابد، می خواند، اما دیگر، خودش نیست.

پ.ن.: این مردم را به حال خود وامی گذارم. تا زمانیکه تنها نوک بینی هدف دیدارشان است. و عقل و هوش وابسته به همین بُردِ اندکِ بینایی. درست یا غلط، مهم نیست. دیگر کاری ندارم.

پ.ن.: و من یک تنه، به جنگ رفته ام. یک تنه باید تمام قوانین بالا را بشکنم. یک تنه همه چیز را در هم شکسته ام.

روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید

حالیا چشم جهانی نگران من و توست

شرمنده ات نمی کنم. میدانی که.

آسوده باش.

اما

وَه از این آتش روشن

که به جان من و توست

زندگی یعنی همین آتش روشن.