هر سخن، هر رفتار، دانه هاییست که می افشانیم. برگ و باریست که می رویانیم.

از درگیریهای کاری و میهمانان خارجی و مقامات بلند پایه مملکتی و بازدید وزیر و معاون وزیر و تا دیروقت ماندن سرکار و انجام خریدها و نظافت خونه جدید و درگیریهای وابسته به آن که بگذریم، میرسیم به اینجا. به جایی که دور از همه ی این هیاهوها میتونم کمی ذهنم را آرام کنم. نوشته های دوستان را بخوانم و خود را رها کنم برای مدتی و نفسی تازه کنم برای ادامه کارها. خب، کارها بهتر از آنچه که انتظار داشتم پیش میرود و امیدوارم همین روند ادامه پیدا کند. در این گیر و دار، گاهی خسته و غمگین میشدم و افسرده از تنهایی، گاهی خوشحال و انرژیک و شاد از اینکه آدمهای خوبی اطرافم هستند، آنقدر خوب که تنهاییت را برای همیشه از بین ببرند. هرچند درجه ای از تنهایی در هر کسی برای همیشه باقی خواهد ماند. حتی اگر مناسب ترین فرد همراه همیشگی زندگیش باشد. این خصوصیت آدمی است.

خوشحالم، چون تحت فشار بودن همیشه بزرگتر و قوی ترم کرده است. دیگر ترسی ندارم از فرسوده شدن، یاد گرفته ام که درس بگیرم از زندگی و آنرا بکار بندم. ارتباطات جدیدی را به شکل درست تری ایجاد کرده ام که همین موضوع به تنهایی خوشحالم میکند، اطرافیانم را بهتر شناخته ام و این به تنهایی برای من ارزشمند است.

یاد گرفته ام که با همه به دیده ی احترام بنگرم. حتی اگر با من مخالف باشد. حتی اگر کار اشتباهی انجام داده باشد. یاد گرفته ام که صبور تر باشم و اجازه دهم دیگران در کنارم احساس راحتی، امنیت و اطمینان خاطر داشته باشند. یاد گرفته ام که باید ستون محکمی برای زندگی خویش باشم. آموختم که نیکی راهیست که پشیمانی ندارد و چند برابر به خودت باز میگردد. همواره این سخن در گوشم است که راه در جهان یکیست و آن راه راستی است. خوشحالم که بارها این راه را آزموده ام و در آزمونهای سختش سربلند بیرون آمده ام. یاد گرفته ام که کودکان را دوست بدارم  (هرچند که همواره آنان را دوست داشته ام) و بدانم که عظمتی که در مقابل کودک سر تعظیم فرود نیاورد پشیزی نمی ارزد. یاد گرفته ام که به انسانها فارغ از جنسیتشان نگاه کنم. یاد گرفته ام که آگاهانه بیشتر لبخند بزنم و خیر خواه دیگران باشم.

اینها جای خوشحالی ندارد؟

دل من دیر زمانی است که می پندارد :

« دوستی » نیز گلی است ؛

مثل نیلوفر و ناز ،

ساقه ترد ظریفی دارد .

بی گمان سنگدل است آنکه روا می دارد

جان این ساقه نازک را

                       - دانسته-

                          بیازارد !

در زمینی که ضمیر من و توست ،

از نخستین دیدار ،

هر سخن ، هر رفتار ،

دانه هایی است که می افشانیم .

برگ و باری است که می رویانیم

آب و خورشید و نسیمش « مهر » است

گر بدانگونه که بایست به بار آید ،

زندگی را به دل‌انگیزترین چهره بیاراید .

آنچنان با تو در آمیزد این روح لطیف ،

که تمنای وجودت همه او باشد و بس .

بی‌نیازت سازد ، از همه چیز و همه کس .

زندگی ، گرمی دل های به هم پیوسته ست

تا در آن دوست نباشد همه درها بسته ست .

در ضمیرت اگر این گل ندمیده است هنوز ،

عطر جان‌پرور عشق

گر به صحرای نهادت نوزیده است هنوز

دانه ها را باید از نو کاشت .

آب و خورشید و نسیمش را از مایه جان

خرج می باید کرد .

رنج می باید برد .

دوست می باید داشت !

با نگاهی که در آن شوق برآرد فریاد

با سلامی که در آن نور ببارد لبخند

دست یکدیگر را

بفشاریم به مهر

جام دل هامان را

                مالامال از یاری ، غمخواری

بسپاریم به هم

بسراییم به آواز بلند :

- شادی روی تو  !

                      ای دیده به دیدار تو شاد

باغ جانت همه وقت از اثر صحبت دوست

تازه ،

        عطر افشان

                   گلباران باد

(ف.مشیری)