با تو پاییز برایم چو بهار و بهارم بی تو سرد و غمناک تر از پاییز است

گاهی آدم نوشتنش نمی آید، گاهی حس و حالش نیست، گاهی اونقدر درگیری که وقت سر خاراندن نداری، گاهی نیستی، یعنی هیچ کجا نیستی. نه در خانه، نه در محل کار، نه دانشگاه، و نه حتی پیش خودت.

منم چند روزی هیچ کجا نبودم. بطور فیزیکی خیلی جاها بودم، خیلی درگیر بودم، کلی مهمونی و بزن و برقص و .... خیلی هم خوب بود و خوش گذشت. چند روزی هم به خاطر سردرد عجیبی که تا حالا سابقه نداشت نبودم. الان کمی بهتر شده ام و اندک اندک دارم به روال هر روزه بر میگردم. هرچند که میهمانی هایی که به مناسبتهای مختلف برگذار می شوند همچنان ادامه دارند. مخصوصا اینکه کلی مهرماهی داریم که همین یعنی کلی میهمانی تولد. بدینوسیله به همه ی مهر ماهی ها تبریک میگویم. چه آنهایی که هستند، و چه آنهایی که یادشون هست...خونه جدید هم درگیریهای خودشو داشت (و داره) البته.

همیشه اول پاییز که میشد، یه دل نوشته یا دست نوشته یا یادداشتی برای پاییز می نوشتم. در نوشته های قبلی وبلاگ قبلی (دوتا وبلاگ قبلی) نوشته بودم که پاییز مهمترین فصل زندگی من بوده. همیشه بهترینها و بدترین های زندگیم در این فصل رخ داده است. فصل برگ های رقصان و فصل رنگ. هم شادی  و هم غم. فصل زندگی فصل باد و بارون و درآوردن لباسهای گرم.ثبت نام دانشگاه، ثبت نام مدرسه، بوی کتاب نو، شوق کیف جدید، فارغ التحصیلی، دفاع پایان نامه، دریافت گواهینامه های بین المللی، فصل آمدن عشق، فصل پر کشدن و رفتن، همه و همه در پاییز برایم اتفاق افتاده است. و چقدر باید قوی بود که هم شاد باشی و هم غمگین. هم سنگین باشی از باری بزرگ و هم سبکبال و رها و خندان. و زندگی را از نو آغاز کنی و روزگاری نو بسازی. لحظه های عجیبی را گذراندم. همین چند روز پیش...نوشتنش را نیازی نیست چون درکش مشکل است. باید اتفاقها بر تو رخ داده باشد که در یک لحظه هم در نهایت شادی باشی  و هم در نهایت اندوه. کسانی باشند که هم در نهایت شادی ببینندت و هم گوشه ی چشمانشان خیس باشد و تو تنها کاری که میتوانی انجام دهی نگاه داشتن حرمت اشک و اندوه و لبخند و شادیشان باشد. و نگاه داشتن خودت که مدیریت کنی اندوه و شادی را، شادی ببخشی و آرامش هدیه کنی و احترام.

همه اینها در توست ای پاییز طلایی. و من باید باز تو را تا انتها بپیمایم و هر بار برایم تازه است. هر آنچه در تو بوده.....

مدتی از اخبار و اینترنت به دور بودم اما خبرهای ناگوار و فاجعه انسانی اتفاق افتاده در عربستان را شنیده ام. تصاویر دلخراشش را دیده ام و نمیخواهم چیزی بنویسم. از نامش پیداست."فاجعه". امیدوارم بازماندگانشان انرژی های لازم را از کائنات بگیرند و صبور و قوی باشند و آسیب دیدگان به زودی تن درست شوند.

و اینجا و نوشتن....و دوستانی چون برگ گل...چون شما....دلم برای تک تک دوستان وبلاگیم تنگ شده بود. حالا خوبه که فقط ده روز نبودم......

از فصل پاییز لذت ببرید. از جاده چالوس غافل نشید. اگه راهی شمال بودید از جاده کلاردشت به عباس آباد غافل نشوید. بسی زیباست در پاییز. اگر نمیتونید سفر کنید یا اصلا در پایتخت و اطراف آن نیستید، از خوردن یک فنجان قهوه، یا چای در یک کافه وسط یک باغ رنگارنگ غافل نشید. خودتونو دوست داشته باشید و دعوت کنید. من هستما....شما اراده کنید، کافه و قهوه اش با من.

شاد باشید