یک چیز لعنتی چگال (یاد داشت خصوصی. بدون مخاطب)

امروز باران بارید

این زیبای لعنتی حال منو خیلی لعنتی میکنه

(هر وقت بدون سانسور هرآنچه در دل داشته ام رو توی وبلاگ نوشتم، بعدش از کرده خود نادم گشتم. اما مهم نیست، می نویسم. چون باید بنویسم.)

یه چیزی، یه چیز لعنتی وجود داره که نمیدونم چیه، اما نمیذاره. نمیذاره هیچ کاری انجام بدم. میخوام فکر کنم، نمیذاره، میخوام بخونم نمیذاره، میخوام حرکت کنم نمیذاره، میخوام نفس بکشم نمیذاره، گاهی حتی نمیذاره آب دهنمو قورت بدم. هم میدونم هم نمیدونم. شاید خنگ شده باشم. شاید اینقدر پر شده ام که دیگه حافظه رمم جا نداره، شاید همه چیز اهمیتشو از دست داده، شاید....شایدم همش کار این چیز لعنتی در وجود خودم باشه. دلم میخواد پرتش کنم بیرون، دلم میخواد از شرش خلاص بشم. من که دیگه نباید بشینم توی ..... زار بزنم...من که وقت این کارها رو ندارم...چه مرگم شده؟.... خسته شدم از این سردرد های همیشگی، خسته شدم از این خستگی های همیشگی مزمن. هیچ مسافرت و جشن و مرخصی و استراحتی انگار چاره ساز نیست....تو چی هستی؟ چقدر سنگینی و چرا اینقدر در وجودم چگال شدی...چرا هرچی زور میزنم نمیتونم پرتت کنم بیرون؟ هر همسایگی به هر شعاعی از هر نقطه از وجودم بزنم، تو هم در آن وجود داری....اه.....خسته شدم از تو....

باید چیزی باشد، چیزی که مرا از تو تصفیه کند.

باران تو ببار. بند نیا. لطفا.

تو بمون....

نمیخواهم سرد و مرده باشم....نمیخواهم......

آرام گام بر میدارم...آهسته و شمرده...صدای پاهایم را در ذهن تکرار میکنم زمانیکه با صدای باران در هم می آمیزد، آه ای باران.....اگر تو نبودی....اگر نبودی به کدامین رود باید میسپردم خود را؟ گونه هایم را چگونه از اشک پنهان میکردم؟ چگونه خود را رها میکردم از آن چیز لعنتی سنگین؟ ببار.....ببار و بیاموزان مرا، بی دریغ بودن را، بیاموزان مرا که دانستن بهای سنگینی دارد، که تنها راه رهایی گم شدن در میان خویشتن نیست، بیاموزان مرا تا شعله های زندگی برافروخته تر گردد، بیاموزان تا بتوانم افکار پوسیده بدرد نخور را شناسایی کنم، رهایشان کنم و از نو، بیاندیشم و تازه شوم.....

از نو می نویسم

ای چیز لعنتی سنگین چگال، تو هیچ غلطی نمیتونی بکنی. تو از این لحظه به بعد وجود نداری. خود را از تابعی چنان ریز و چنان بطور یکنواخت پیوسته عبور میدهم که چیزی از تو باقی نماند. الگوریتم ها و فلوچارتهای قدیمی را دور خواهم ریخت. از الگوریتمهایی نو و روانتر استفاده خواهم کرد. پیچیده ترینشان را با الگوریتم تجزیه به مسایلی ناچیز تبدیل خواهم کرد،

قطره های آسمانی، ببارید، بیایید....اکنون وقت توفان است....به پا خیزید....در هم شکنید هر آنچه بوی بدی و پلشتی میدهد، بشویید و پاک کنید و رها سازید....

باران، ببار....این قصه ی قورت دادن آب دهان انگار تمامی ندارد...