آیا شما در مدار سرنوشت خویش قرار دارید؟

زندگی فقط یک بار اتفاق میافته. درسته؟ خب. حالا بیاییم به زندگی خودمون کمی دقت کنیم. آیا  ما در حال زندگی خودمان هستیم؟ اصلا زندگی خودمان چیست و کجاست؟ اندیشیدن به این پرسش هم خالی از لطف نیست: ما برای خودمان زندگی میکنیم؟ یا برای همسایه؟ همکار؟ همکلاسی؟ فلان فامیل؟ بهمان دوست و آشنا و دیگران؟ خودمان کجای زندگی خود ایستاده ایم؟

الگوهای ما در زندگیمان چه کسانی هستند؟ قهرمانان یا افراد مشهور؟ کدام یک مناسب الگوبرداری هستند؟اصلا الگویی داریم؟ اگر داریم، فقط تقلید میکنیم؟ یا راه و روش و قوانین را می آموزیم و بعد زندگی خودمان را میکنیم؟

راستش خیلی ها در این مورد اشکال دارند.من هم مستثنا نیستم البته. گاهی زندگی ما رو دیگران تعیین میکنند (همه درگیرش هستیم. گاهی آگاهانه و بیشتر مواقع ناآگاهانه). باید یاد بگیریم که از یه جایی به بعد زندگی خودمان را داشته باشیم. مثل دانشجوی یک کلاس هنری، مثلا نقاشی یا موسیقی. قوانین و مهارتهای آن را یاد بگیریم، بعدش برویم و نقاشی خودمان را بکشیم، ساز خودمان را بزنیم نه تکرار اثرات دیگران.

برای این کار باید یاد بگیریم که بر مدار سرنوشت خویش قرار بگیریم. باید یاد بگیریم که شادی های واقعی را دنبال کنیم. خیلی از چیزها به تبع آن درست خواهد شد.

باید برای خوشبختی تلاش کرد. راه پیدا کردن خوشبختی اینه که لحظاتیکه بیشتر از همیشه شاد هستیمو به خاطر بسپاریم، -نه لحظه هایی که هیجان زده هستیم یا جو گیر میشیم، بلکه لحظه هایی که عمیقا شادیم_ لازمه این کار، اندکی تحلیل کردن خود است. آن چیست که شما را خوشحال میکند؟ همونو حفظش کنید. بدون توجه به آنکه مردم به شما چه می گویند (همسایه و همکار و فامیل  و ....) این چیزیست که "دنبال کردن سعادت خود" نام دارد.

توضیح: به این مطلب در کتاب قدرت اسطوره (کمپلبل) اشاره شده و من خوانش ساده و کوتاهی از آنرا اینجا نوشتم. قطعا کامل و جامع نیست اما ممکنه برای برخی شروع یک ایده، اندیشه و یا تفکر سازنده باشد.

پی نوشت بعدی، برخی از عبارت ها وجمله هایی که دوست داشتم:

-تعریفی از خداوند وجود دارد که بسیاری از فیلسوفان آن را تکرار کرده اند. خداوند حوزه ای قابل درک است-حوزه ای که ذهن آن را می شناسد نه حواس- که مرکزش در همه جا هست و محیطش در هیچ کجا نیست. و مرکزش درست همانجاییست که شما نشسته اید. و مرکز دیگرش جایی که من نشسته ام. و هر یک از ما تجلی آن رمز هستیم. این درک اسطوره شناختی زیبایی است که به شما حسی از اینکه چه کسی و چه چیزی هستید می دهد.

- نمیتوان گفت که زندگی بیهوده است چون به گورستان ختم می شود.

- دنیای امروز با دنیای پنجاه سال پیش فرق دارد. اما زندگی درونی انسان دقیقا همان است که بود.

-شما فقط یک بار زندگی میکنید، و ناگزیر نیستید آن را برای شش نفر زندگی کنید، به زندگی خود توجه داشته باشید.

- آن نیرو در درون شماست. بروید و پیدایش کنید