رفت

کلی نشستم و نوشتم ولی همه رو پاک کردم. دوست ندارم جزییات ناراحت کننده ای که در این چند روز دیدم رو بنویسم و اندک دوستان مجازیم رو ناراحت کنم. ما عزیزی رو از دست دادیم، خیلی ناگهانی، و تمام. ایشون به معنای واقعی انسان بودند، برای مراسمشون حدود دو تا سه هزار نفر شرکت کرده بودند.... و من، با کلی خاطره، از کودکی، از مسافرتها، از خوشیها و ناراحتیهایی که در کنار هم بودیم، و از همراهیی ها، مانده ام در ناباوری.

یکی از عزیزترین افراد خانواده، دیگه بینمون نیست.

و البته مرگ هم بخشی از زندگی است. نقطه آغاز دیگریست. هراسی از مرگ ندارم. خوشا به سعادتش که اینگونه خوشنام و راحت و بی درد رفت. آسوده بخواب عمو سهراب عزیز

پی نوشت: آبان ماه، برای من یادآور خاطرات خوبی نیست. وحشتناک ترین اتفاقات زندگیم در این ماه رخ داده. هرچند سفت و سخت شده ام در مقابلشان، هرچند که زندگیم را میکنم، اما آبان که میرسد، جای زخم هایش درد میگیرد.