روزگار نو
گر زخیال چهره ات عکس فتد به جام می مستی چشم مست تو مست کند پیاله را
روزگار نو
گر زخیال چهره ات عکس فتد به جام می مستی چشم مست تو مست کند پیاله راپیوندها
- طعم تلخ خواب با دود سیگار
- فتح باغ
- وبلاگی روتین
- پرنیان - دل آرام
- ماهی سیاه کوچولو
- ذهن نوشت های خانم و آقای اردیبهشتی
- و زندگی قشنگ و زیباست
- باغ مخفی
- مهربانی شما چه رنگی است؟
- آهویی که می نویسد
- کوچ
- حرف های شاید بی پرده ی آزیتا
- بی واژه های قلم یک خزنده
- تا سن پطرزبورگ
- مگلاگ
- خرمالوی سیاه
- کتابهایی که می خوانیم
- باید دوید تا ته بودن
- قوی باش رفیق
- مردی در آفتاب
- حرکات سینوسی ذهن یک زن
- قلم بافی های یک نیکولای آبی
- ساده جان
جدیدترین یادداشتها
همهنویسندگان
- برنا 225
بایگانی
- اردیبهشت 1403 1
- آبان 1401 2
- آبان 1400 1
- مهر 1400 1
- دی 1398 1
- آذر 1398 3
- شهریور 1398 1
- مرداد 1398 5
- تیر 1398 1
- خرداد 1398 2
- فروردین 1398 1
- اسفند 1397 2
- دی 1397 1
- آذر 1397 1
- آبان 1397 2
- مهر 1397 3
- شهریور 1397 2
- مرداد 1397 5
- تیر 1397 1
- خرداد 1397 1
- اردیبهشت 1397 3
- فروردین 1397 1
- اسفند 1396 2
- بهمن 1396 3
- دی 1396 3
- آبان 1396 3
- مهر 1396 2
- شهریور 1396 3
- مرداد 1396 3
- تیر 1396 3
- خرداد 1396 2
- اردیبهشت 1396 2
- فروردین 1396 3
- اسفند 1395 6
- بهمن 1395 2
- دی 1395 6
- آذر 1395 9
- آبان 1395 6
- مهر 1395 6
- شهریور 1395 10
- مرداد 1395 1
- تیر 1395 8
- خرداد 1395 3
- اردیبهشت 1395 2
- فروردین 1395 5
- اسفند 1394 5
- بهمن 1394 3
- دی 1394 7
- آذر 1394 7
- آبان 1394 6
- مهر 1394 3
- شهریور 1394 4
- مرداد 1394 9
- تیر 1394 7
- خرداد 1394 40
جستجو
آمار : 54887 بازدید
Powered by Blogsky
و چقدر که من رد پا بر این سرا جای گذاشته ام
باعث افتخاره منه
قسمت اول جمله رو نمی تونم درک کنم . چطور؟
( راستی که من چقدر خاموش میام و میرم)
منظورش اینه که تا قبل از دلبستن به کسی، دنیا کوچیکه اما بعد از دلبستن، اگه ولش کنی همون دنیای کوچیک تبدیل به یک دنیای بزرگ و تاریک میشه که در اون احساس تنهایی میکنید.
راستی که خاموش میایید و می روید و هیچ راه ارتباطی هم از خود بجا نمی گذارید